ΠΗΓΗ!!! http://www.klik.gr/gr/el/stories/palia-mou-techni-viotexnies-palaias-kopis-pou-epizoun-to-2016-stin-athina-/
Η αρχή και το τέλος... στην ΠΗΓΗ...
ευθύνονται ακόμα και επαγγελματίες για τη συντήρηση των ψαλιδιών και
μαχαιριών τους, καθώς μπορείτε να προμηθευτείτε επίσης και ψαλίδια της
εταιρείας «SOLINGEN». Λειτουργώντας
από το 1929 -και ως χυτήριο τότε- ήταν το μοναδικό εργαστήριο στο είδος του και
παραμένει συνεπής στην πελατεία του συνεχίζοντας την οικογενειακή παράδοση.
Πολλές εικόνες σχηματίζονται στο μυαλό μου την εποχή, που ο θίασος της Λυρικής Σκηνής, του Μεγάρου Μουσικής και του Εθνικού Θεάτρου έρχονταν εδώ για να φτιάξουν sur- mesure τα παπούτσια των παραστάσεών τους. Η βιοτεχνία χειροποίητων παπουτσιών μπαλέτου Τζοάννα ιδρύθηκε το 1985 και συνεχίζει αυτή την ανοδική πορεία η κόρη της, η οποία ξεκινά πια και τη σχεδίαση ρούχων χορού.
Απολαμβάνοντας μια νέα Αθήνα, ένα κέντρο που δεν ήξερα ότι υπάρχει, έχω βρεθεί χωρίς να το καταλάβω σε μια άλλη εποχή. Οδηγός μου σ’ αυτό το ταξίδι είναι ο κ. Λιοφάγος, που διατηρεί εδώ και χρόνια, από το 1948, σιδηρουργείο- μηχανουργείο στην οδό Χριστοκοπίδου. Προερχόμενος από τη Νάξο, που φημίζεται για τους τεχνίτες της, ο κ. Λιοφάγος μας ξεναγεί στο εργαστήριο του παρουσιάζοντάς μας τα εργαλεία και όπλα, που κατασκευάζει με φωτιά και αμόνι αλλά και το καμίνι με το οποίο δουλεύει. Άξιο προσοχής είναι το παλαιότερο καμίνι, που έφερε από τη Νάξο, εργαλείο δουλειάς του πατέρα του.
Έχοντας χαθεί πια βρίσκομαι στην οδό Παλλάδος 21. Εκεί με υποδέχεται ο κ. Νικολάου, στον ίδιο χώρο από το 1966 συνεχίζει την παράδοση χρόνων, την κατασκευή μπαούλων. Μπαούλα από ξύλο, μέταλλο, άλλα και επενδυμένα με δέρμα βρίσκονται διάσπαρτα στο υπόγειο. Η συνεργασία με τη Λυρική Σκηνή συνεχίζεται και ο κ. Νικολάου συνεχίζει το επάγγελμα, που πριν μερικά χρόνια σημείωνε μεγάλη οικονομική επιτυχία.
Φεύγοντας από τον κ. Νικολάου, το βλέμμα μου κλέβει το «Savapile». Στεγασμένο σ’ ένα παλιό κτίριο με ένα εντυπωσιακό graffiti στην πόρτα χτυπάω το κουδούνι. Η βιοτεχνία κατασκευής καπέλων του κ. Σαρηγιαννίδη υπάρχει σταθερά πια στην αγορά από το 1960. Χρησιμοποιώντας ένα τηγάνι και μια λεκάνη για πείραμα έφτιαξε τα πρώτα του καπέλα, τα οποία πουλούσε στην παραλία. Όταν διαδόθηκε η φήμη για την πανέμορφη πλέξη των καπέλων του από ρύζι, βούρλο και άλλα υλικά, τότε ήταν μοιραία η συνεργασία με πολλά θέατρα των Αθηνών και όχι μόνο. Τώρα πια στη βιοτεχνία τα ινία ανέλαβε η κόρη του, η οποία συνεχίζει δυναμικά τη δημιουργία καπέλων.
Στο τέλος αυτού του ταξιδιού στο χρόνο θα’ θελα να κλείσω με μια βιοτεχνία μοναδική πια στα ελληνικά δεδομένα, το παραδοσιακό τυπογραφείο του κ.Μάλλη. Ένα τυπογραφείο από το 1963, που επιβιώνει ακόμα στην εποχή της τεχνολογίας. Με χειροκίνητο πιεστήριο, που λειτουργεί ακόμα και τυπογραφώντας με μεταλλικά κινητά στοιχεία, το τυπογραφείο του κ. Μάλλη κατάφερε να αυξήσει το τζίρο του από το 2000 και μετά.
Οι βιοτεχνίες της παλιάς Αθήνας επιβιώνουν, άλλες πιο εύκολα κι άλλες με αρκετά προβλήματα, όμως επιμένουν. Μια vintage νότα στην Αθήνα μας γυρνάει πίσω θυμίζοντας στους παλιούς και μαθαίνοντας στους νέους πως η παράδοση θα είναι για πάντα εδώ!
Πολλές εικόνες σχηματίζονται στο μυαλό μου την εποχή, που ο θίασος της Λυρικής Σκηνής, του Μεγάρου Μουσικής και του Εθνικού Θεάτρου έρχονταν εδώ για να φτιάξουν sur- mesure τα παπούτσια των παραστάσεών τους. Η βιοτεχνία χειροποίητων παπουτσιών μπαλέτου Τζοάννα ιδρύθηκε το 1985 και συνεχίζει αυτή την ανοδική πορεία η κόρη της, η οποία ξεκινά πια και τη σχεδίαση ρούχων χορού.
Απολαμβάνοντας μια νέα Αθήνα, ένα κέντρο που δεν ήξερα ότι υπάρχει, έχω βρεθεί χωρίς να το καταλάβω σε μια άλλη εποχή. Οδηγός μου σ’ αυτό το ταξίδι είναι ο κ. Λιοφάγος, που διατηρεί εδώ και χρόνια, από το 1948, σιδηρουργείο- μηχανουργείο στην οδό Χριστοκοπίδου. Προερχόμενος από τη Νάξο, που φημίζεται για τους τεχνίτες της, ο κ. Λιοφάγος μας ξεναγεί στο εργαστήριο του παρουσιάζοντάς μας τα εργαλεία και όπλα, που κατασκευάζει με φωτιά και αμόνι αλλά και το καμίνι με το οποίο δουλεύει. Άξιο προσοχής είναι το παλαιότερο καμίνι, που έφερε από τη Νάξο, εργαλείο δουλειάς του πατέρα του.
Έχοντας χαθεί πια βρίσκομαι στην οδό Παλλάδος 21. Εκεί με υποδέχεται ο κ. Νικολάου, στον ίδιο χώρο από το 1966 συνεχίζει την παράδοση χρόνων, την κατασκευή μπαούλων. Μπαούλα από ξύλο, μέταλλο, άλλα και επενδυμένα με δέρμα βρίσκονται διάσπαρτα στο υπόγειο. Η συνεργασία με τη Λυρική Σκηνή συνεχίζεται και ο κ. Νικολάου συνεχίζει το επάγγελμα, που πριν μερικά χρόνια σημείωνε μεγάλη οικονομική επιτυχία.
Φεύγοντας από τον κ. Νικολάου, το βλέμμα μου κλέβει το «Savapile». Στεγασμένο σ’ ένα παλιό κτίριο με ένα εντυπωσιακό graffiti στην πόρτα χτυπάω το κουδούνι. Η βιοτεχνία κατασκευής καπέλων του κ. Σαρηγιαννίδη υπάρχει σταθερά πια στην αγορά από το 1960. Χρησιμοποιώντας ένα τηγάνι και μια λεκάνη για πείραμα έφτιαξε τα πρώτα του καπέλα, τα οποία πουλούσε στην παραλία. Όταν διαδόθηκε η φήμη για την πανέμορφη πλέξη των καπέλων του από ρύζι, βούρλο και άλλα υλικά, τότε ήταν μοιραία η συνεργασία με πολλά θέατρα των Αθηνών και όχι μόνο. Τώρα πια στη βιοτεχνία τα ινία ανέλαβε η κόρη του, η οποία συνεχίζει δυναμικά τη δημιουργία καπέλων.
Στο τέλος αυτού του ταξιδιού στο χρόνο θα’ θελα να κλείσω με μια βιοτεχνία μοναδική πια στα ελληνικά δεδομένα, το παραδοσιακό τυπογραφείο του κ.Μάλλη. Ένα τυπογραφείο από το 1963, που επιβιώνει ακόμα στην εποχή της τεχνολογίας. Με χειροκίνητο πιεστήριο, που λειτουργεί ακόμα και τυπογραφώντας με μεταλλικά κινητά στοιχεία, το τυπογραφείο του κ. Μάλλη κατάφερε να αυξήσει το τζίρο του από το 2000 και μετά.
Οι βιοτεχνίες της παλιάς Αθήνας επιβιώνουν, άλλες πιο εύκολα κι άλλες με αρκετά προβλήματα, όμως επιμένουν. Μια vintage νότα στην Αθήνα μας γυρνάει πίσω θυμίζοντας στους παλιούς και μαθαίνοντας στους νέους πως η παράδοση θα είναι για πάντα εδώ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου